Week 23

Boa tarde Bélgica,

Oooh wat is het hier slecht weer, alweeeeeer. Het blijft maar op en af gaan: uurtje zon, regen, uurtje zon, regen,…
Maandag en dinsdag waren er veel kinderen en hebben we vrij veel gewerkt. Voor de rest die dagen niet veel gedaan door het weer en wanneer het weer hier slecht is, is het hier dooood. Aan de ene kant vind ik dat wel jammer dat, wanneer het regent, hier amper iets te doen is. In een stad zou dat natuurlijk wel wat anders zijn. Maar het openbaar vervoer is hier niet zo goed geregeld aan deze kanten, dus het is niet zo evident voor ons om dan telkens naar de steden te gaan, dus op die momenten mis ik mijn autootje wel. Maar aan de andere kant, hier leven in een typisch klein Portugees stadje, geeft mij wel de kans om volgens de echte Portugese levensstijl te leven. Dus het heeft ook zijn positieve kanten.

We zijn deze week wel een avond naar de voetbalmatch Braga-Olhanense gaan kijken hier. We hadden gratis Vipkaarten, dus leuk om dat hier ook eens mee te maken. Hoewel ik moet zeggen dat de VIP hier totaal niet te vergelijken is met in Belgïe. Hier is het gewoon worst en wat batatas en bier included, niets meer of minder. De volgende dag kwam ik aan op het werk en blijkbaar was ik op de tv geweest. De kindjes kwamen één voor één naar mij toe met een big smile dat ik op de tv geweest was.
Door de regen is ons moestuintje ook al wat in de soeeep gevallen en hebben we daar nog niet veel kunnen doen. Woensdagmiddag hebben we met de kinderen geknutseld.
Vrijdag was het internationale dag van de vrouw en dat wordt hier vrij grappig gevierd. Groepen vrouwen gaan uiteten, nergens zijn mannen te zien en als de mannen dan toch ergens binnenkomen, beginnen de vrouwen vanalles te roepen, en dan gaan de mannen zich verstoppen in een hoekje. Na de etentjes, als er opstap gegaan wordt, dan mogen de mannen wel weer verschijnen. En de vrouwen dragen op die dag hier in Olhão ook flashy dingen en maken er echt een feest van. ‘Traditioneel’ hier is ook dat er in een paar bars of discotheken strippers komen die avond.
Zaterdag en zondag zijn we ‘ s middags gaan werken. Dus ja 7/7 zijn we nu daar, maar vooral door het slechte weer eigenlijk om toch bezig te blijven en niet thuis te zitten. Na het werk zaterdag wel nog terrasje gaan doen in Moncarapacho (een gezellig klein dorpje hier half uurtje vandaan) en lekker gegeten, omdat er een momentje van goed weer was.

Deze week hebben we ook een soort van tussentijdse evaluatie gehad met de directeur. Over het algemeen gaat alles goed, de collega’s die zijn echt geweldig en ik zie hen meer als vrienden. De directeur had ons tijdens dat gesprek wijsgemaakt dat hij zou verhuizen naar Brussel o.w.v. werk. Ginvile en ik kregen op dat moment de tranen in onze ogen, omdat we echt wel een heel goed contact met hem hebben, dus dat zegt genoeg over hoe speciaal deze mensen na 5 maanden al voor mij zijn. Ik voel nu al dat ik hen heel erg ga missen en ook vooral de losse sfeer hier op het werk. Het enige dat wel ontbreekt hier, is Portugese lessen (dat is helaas niet verlopen zoals gepland). In het contract stond dat ik normaal 3 à 4 lessen per week zou moeten krijgen, maar mijn laatste les heb ik denk ik eind 2012 gekregen. Mijn Portugees is dus nog vrij beperkt qua spreken. Maar ze gaan proberen om er een oplossing voor te vinden.
Zondag zijn we met de kinderen naar een basketbalmatch gaan kijken en eenmaal thuisgekomen, verveelden we ons, dus hebben we een hoop koekjes gebakken. Ik ben dan stiekem ook een beetje trots op mijzelf dat mijn kookkunsten goed vooruitgaan, natuurlijk dankzij Ginvile, want dat is een keukenprinsesje. Maar dezemorgen was ik misschien een beetje te enthousiast, want ik wou een eitje koken en had het vuur te hard gezet, dus dag eitje. De basis ontbreekt misschien toch nog een beetje dan haha..

Vandaag is het een speciale dag voor mijn kamergenoot, want op 11 maart 1990 is Lithouwen onafhankelijk geworden. Gin was foto’s en filmpjes aan het bekijken en kreeg het er moeilijk mee. Voor hun is dit echt nog een gevoelig punt en als ik van haar de verhalen hoor hoe het voor haar ouders en grootouders was vóór de onafhankelijkheid, dat moet vrij heftig geweest zijn.

Voor mij is het vandaag vooral een speciale dag omdat mijn lieve mama jarig is. 47 jaartjes jong en ze ziet er nog altijd stralend uit. Mama, ik vind het heel jammer dat ik er niet bij kan zijn, maar ik hoop dat skype het toch een beetje goedmaakt en ik hoop dat je mijn kadootje mooi vond. Ik wens je een geweldige verjaardag en een hele mooie dag!

BEIJO!