Week 34

Woensdagmorgen ging het wekkertje al vroeg af. Treintje naar Faro genomen en daar rustig ontbijtje gehad op zijn Portugees: Galão en croissantje. Café com leite is een koffie met melk zoals wij dat kennen. Maar dat is mij meestal nog te sterk, dus ik bestel vaak Galão. Daar zit wat meer melk in. Portugezen kijken er nog altijd raar van op als wij dat bestellen, want ze kunnen maar niet begrijpen hoe wij koffie met melk afkrijgen en al zeker niet na het eten. Portugezen drinken bica (soort espresso). ’s Morgens kappen ze dat snel achterover aan de toog en dan kan de dag beginnen voor hen. En dan is er ook nog de garoto (dan doen ze letterlijk 1 druppel melk in die bica). En dan hebben ze ook nog carioca, maar dat is maar heel slap. En dat zijn ze die ik tot nu toe heb leren kennen. Conclusie: cappucinno is er niet te vinden!

Duuuuus na mijn ontbijtje naar Albufeira vertrokken en daar kwam mijn bezoek al snel aangelopen. We hadden besloten die dag niet in Albufeira te blijven, maar naar Lagos te gaan. Ik wilde Zoë en Philippe de meest gefotografeerde rots in Portugal tonen: Ponte da Piedade (een pareltje van de Algarve). Na een toch wel lange wandeltocht (volgens Zoë haha) kwamen we daar aan en hebben we daar tijdje rondgelopen. Gelukkig kon Zoë besluiten dat het de wandeltocht waard was, een hele opluchting voor Philippe en mij! Die dag ook nog de nodige terrasjes gedaan en zo vloog de dag om. Ik vind het super dat ze mij zijn komen bezoeken!!!
Ik kon helaas niet langer blijven omdat ik de volgende dag al vroeg met mijn kamergenoot naar de dokter moest in Faro. Dus een beetje met tegenzin vertrokken. De volgende dag ’s morgens aan het wachten in Faro. Ineens telefoon van onze organisatie dat de dokter ziek is. Dokters vervangen wordt dus blijkbaar niet gedaan hier. Dus daar zaten we dan. Dat was toch even balen dat ik voor niks was teruggekomen.

S’ avonds heb ik dan een fijn werkavondje gehad. We waren naar ons kroegje gegaan en het was er erg druk, dus besloten we te helpen met de afwas. Maar het is zo mooi om te zien hoe moeilijk ze het ermee hebben om ons te laten werken. Ze willen dat Gin en ik een jaar genieten en dus tijdens het afwassen kwamen ze met hopen drank en eten en 100 keer vragen of we nog niet moe waren. Hallooooooo: ik ben in die 8 maanden nog nooit moe geweest van dit werktempo :)

Zondag was het een heerlijke dag en zijn we gaan fietsen en zonnen zonnen zonnen. Het was dus een rustig weekje. Maar ik klaag niet. Een leventje zoals de voorbije 8 maanden ga ik waarschijnlijk nooit meer hebben. Ik ben gelukkig hier en het heeft iets in mij losgemaakt, dat kan ik nu wel zeggen :)

Dezemiddag niet gewerkt en een halve dag doorgebracht in het ziekenhuis: wachten wachten wachten. Ook daar zijn ze dus nooit op tijd. Mijn kamergenootje moet volgende maand helaas geopereerd worden aan haar knie.

'Até a próxima!