week 18

olá olá olá,

De week is omgevlogen.
Maar vooral mijn weekend is interessant geweest. Normaal gezien zouden we naar Portimao gaan, maar het wil maar niet lukken om daar te geraken. Dit keer heeft de persoon waarbij we zouden blijven slapen, afgezegd. Dus zijn we voor plan B gegaan: Aljezur. En dat was verdomme een goeie beslissing.

Vrijdagmorgen hebben we de trein naar Lagos genomen en van daaruit de bus naar Aljezur. Het was een tripke van 3u. Eenmaal aangekomen in Aljezur, kwamen we tot het besef dat het nog vrij ver wandelen was tot Monte de Clérigo (de plaats waar we gingen verblijven). En het was constant bergop en het was waaaarm! Gelukkig zijn we in het midden opgehaald geworden. We zijn toen meteen doorgereden naar Praia de Monte Clérigo. Daar hebben we een tijdje gewoon gezeten en genoten en we waren echt overwheeeeeelmed door het uitzicht. Ik heb geprobeerd om het zo goed mogelijk op foto vast te leggen, maar in werkelijkheid is het 100 x mooier. Daarna naar onze verblijfplaats gegaan, waar we verbleven bij een Engelse vrijwilligster en iemand uit Jordanië die al een hele tijd in Portugal woont. Super verhalen gehoord van die vrijwilligster, een 22 jarige die echt al enorm veel van de wereld gezien heeft. Die kerel, dat was een ander verhaal. In begin kwam hij heel goed over, maar al snel merkten we dat hij niet zo goed omkon met de vrouwkes. Hij wilde dat we ajuinen gingen planten als we wilden mee eten die avond. Dat wilden we natuurlijk, want er was geen restaurantje ofzo in de buurt omdat we in the middle of nowhere zaten, dus hebben we gedaan wat hij vroeg. We hebben express die ajuinen fout geplant en ik hoop dat geen enkele uitkomt haha. Die avond hebben we uiteindelijk wel een heerlijke Arabische maaltijd gegeten en Gin en ik waren ook nog zo goed om een dessert te maken voor hem. Daarna snel in de auto gesprongen en naar Arrifana gereden voor een prachtige zonsondergang. Daarna op z’n arabisch de avond doorgebracht, en vroeg in de morgen opgestaan om de zonsopgang te kunnen zien door de bergen (het huisje lag midden in de bergen). Het was wel enorm koud in de morgen, dat heeft mijn verkoudheid (die ik al een paar dagen had) niet echt goed gedaan. Daarna snel ontbeten om aan onze stevige wandeltocht te kunnen beginnen. We hebben zo’n 10 km gewandeld door de heuvels, duinen, strand,… en het was prachtig: bijna niemand te zien, lekker zonnetje, maar ook enorm veel wind. Op sommige plaatsen konden we echt niet tekort bij het uiteinde van de kliffen komen, want we werden van de ene naar de andere kant gezwierd door de wind. Maaaaar de uitzichten waren echt enoooorm mooi! En ik kan zeggen dat deze plek zo fantastisch is doordat het eigenlijk nog weinig ontdekt is door toeristen en dus 'untouched' is. We zijn daarna opgewandeld door Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vincentina (duingebied) en natuurlijk zijn we de weg kwijtgeraakt. Maar na een beetje gokken zijn we toch op onze eindbestemming geraakt. Eenmaal thuisgekomen, hebben we weer 'orders' moeten opvolgen, maar we hebben ons kapot gelachen met ons 3. Hij was bijvoorbeeld heel erg gesteld op recyclage en hij werd boos toen ik een bananenschil in het verkeerde ding gegooid had en hij zei tegen Grace dat ze sneller moest afwassen en van die toeren. S’avonds waren we echt moe en zijn we optijd gaan slapen. Voor we de volgende morgen naar huis vertrokken heb ik express verkeerde dingen in de vuilbak gegooid en toen zijn we snel vertrokken, kinderachtig, maar ik kon het niet laten. Toen beseften we ook pas dat er geen bus tot Lagos was op zondag. Wandelen was echt geen optie, dus was liften de enige optie. Ik was er niet echt voor te vinden, maar okéé we hadden geen keus. Zondagmorgen na amper 3 minuten liften, stopte een auto en ik was zoooo blij toen ik 2 lieve mensen in de auto zag die dan ook nog eens Belgisch waren. Ik vind het maar akelig om te liften, maar okééé weer een nieuwe ervaring. Ook een heel fijn gesprek met die mensen gehad. Zij wonen al 3 jaar in Portugal en we hebben veel kunnen praten over het leven hier en sociaal werk. Van haar heb ik ook vernomen dat het schoolsysteem voor autistische kinderen in Portugal 'op niks trekt', bij gebrek aan middelen natuurlijk. En zij wist mij te vertellen dat deze kinderen bruut gezegd in een klasje gestopt worden, maar amper begeleiding krijgen. Met andere buitenlanders zamelen zij dan ook geld in om toch iets te kunnen doen voor die kinderen. De autorit ging dan ook heeel snel voorbij door de boeiende dingen die deze mensen te vertellen hadden over Portugal (gezien vanuit Belgisch oogpunt :) ).
In Lagos hebben we daarna een lekkere picknick gehad op het strand en daarna de trein terug naar huis genomen.
Het was echt een heeeeeeeeeeeerlijk weekend en ik hoop dat ik ooit nog eens terug naar daar kan gaan, met uitzondering van de verblijfplaats natuurlijk!

Wat ik nu wel goed gemerkt heb in Portugal, is dat het onmogelijk is op te zwartrijden op de trein. In 2u tijd in de controleur 7 keer langsgekomen. Alé niet dat ik dat doe, maar het is wel een verschil met België:). En waar ik niet tegen kan he, hier staan zoveeeel vuilbakken op straat, maar enorm veel afval op de grond hier. En ik zie soms zelfs kinderen vanalles op de grond gooien terwijl de ouders gewoon toekijken.
Maar al bij al, na die 4 maanden zie ik Portuguezen als een uniek volkje, heel apart en absoluut niet te vergelijken met bijvoorbeeld Italianen of Spanjaarden. In sommige dingen kan ik mij echt niet vinden en heb ik moeite om mij aan te passen, maar andere dingen maken hen dan weer fantastisch: hun lach, hun warmte, hun kalmte, ... Dat zou ik wat meer van in België willen zien.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik mijn familie en vrienden enorm hard mis. Eerlijk gezegd dacht ik, voordat ik vertrok, dat ik het daar niet zo moeilijk mee zou krijgen, maar ik moet besluiten dat dit het allermoeilijkste is. Echt waar, ik mis jullie enorm hard en zie nu echt (nog meer) in hoe fantastisch jullie zijn..


Beijos!